Jak poprzednio umyłem okna wieżowca Empire State Building

Wraz z pojawieniem się w Nowym Jorku najwyższych budynków na świecie pojawiło się pytanie o mycie okien. W końcu jedno to mycie okien w swoim mieszkaniu, a całkiem inne - w 50 lub nawet 100-piętrowym budynku, w którym jest ich tysiące. I muszą być myte znacznie częściej niż my jesteśmy przyzwyczajeni do robienia w domu.

Mycie okien w Empire State Building, 1936

W słynnym nowojorskim wieżowcu Empire State Building znajdowała się specjalna jednostka, w której regularnie pracowało osiem osób. Wszyscy byli odpowiedzialni za czystość 6514 okien najwyższego budynku w tym czasie na świecie. Zgodnie z normą przyjętą przez spółkę zarządzającą każde okno musiało być myte wewnątrz i na zewnątrz co najmniej raz na dwa tygodnie. Niektóre okna w tym czasie były bardziej zanieczyszczone niż inne, inne mniej, ale wszystkie musiały być myte bez wyjątku. Ponadto okazały budynek biurowy, którego widok z okien był jedną z głównych przewag konkurencyjnych, nie mógł pozwolić, aby brudne plamy i smugi zakłócały ten piękny widok.

Podkładki zostały podzielone na dwójki, z których każda była odpowiedzialna za 25 pięter. Ta dwójka, która zakończyła pracę z przodu, najpierw miała prawo umyć najwyższe piętra i trochę wolnego czasu na tarasie widokowym wieżowca. Potrzebne były pary, aby pracownicy troszczyli się o siebie i mogli pomóc towarzyszowi w razie czegoś. Ze względu na zwiększone niebezpieczeństwo zabroniono pracy podczas bardzo silnych wiatrów, w deszczu lub śniegu, chociaż sami pracownicy uważali deszcz za najlepszy czas na mycie, ponieważ wszystko łatwiej było wytrzeć i nie trzeba było nosić przy sobie dużej ilości wody. W oczekiwaniu na dobrą pogodę pracownicy bawili się grami w szatni.

Okno, niezależnie od podłogi, było myte w następujący sposób. Najpierw w środku. I tutaj wszystko jest proste, ponieważ wszyscy, jak mi się wydaje, robili to przynajmniej raz w życiu. Trudności zaczęły się dalej. Podkładka otworzyła dolną klapę, wyczołgała się (na przykład na 80. podłodze), przywiązała gruby skórzany pasek do specjalnego haczyka na zewnątrz ramy, zamknęła okno, zaczepiła drugi pas na drugim haczyku i wstała spoczywając na parapecie, którego szerokość była tylko 4 cm, po czym zaczął myć zewnętrzną powierzchnię. Pomimo prymitywności, projekt był dość niezawodny i trzymał osobę, nawet gdy jeden z pasów został zerwany.

Ilustracja z magazynu Modern Mechanix z września 1934 r.

Najniebezpieczniejszą rzeczą była zima, kiedy za oknem panowały niskie temperatury i wiał przenikliwy lodowaty wiatr. Ramy często klinowały się, a parapety i okna na zewnątrz były pokryte warstwą lodu i śniegu. Jeśli z jakiegoś powodu pracownik nie będzie mógł otworzyć okna z zewnątrz, jego towarzysz z dwójki lub jeden z pracowników biurowych przebywających w pomieszczeniu przyjdzie mu z pomocą. Jeśli nie było nikogo, kto mógłby pomóc biednemu człowiekowi, który utknął na wysokości, jedynym wyjściem było rozbicie szyby stopą.

Szmata w kieszeni, zamsz do wycierania paska na szyi, myjka w wiadrze i miedziana skrobaczka z gumką przymocowaną łańcuchem do paska. Wiadro pozostawiono w środku, aby, na Boże, spadło na czyjąś głowę. Z tego samego powodu nie można używać pędzli. Do mycia używa się tylko wody z mydłem. Żadnych amoniaków ani cudownych produktów czyszczących, które są tak popularne dzisiaj. Mycie jednego okna zajęło cztery minuty. Trzy, jeśli się spieszy. Następnie wróć do pokoju i powtórz jeszcze raz. I tak od rana do wieczora każdego dnia z przerwami przy złej pogodzie. Każdy pracownik musiał myć 75 okien dziennie. Jedną z wad tej technologii było to, że myjnia swoją pracą i obecnością sparaliżowała biuro przez pewien czas. Ktoś był po prostu rozproszony przez osobę z zewnątrz, ktoś był ciekawy spojrzenia na mężczyznę wiszącego za oknem, a ktoś musiał zwolnić miejsce przy oknie, aby pralka mogła wyjść.

W 1934 r. Szef zespołu podkładek Empire State Building Richard Hart w wywiadzie dla amerykańskiego magazynu Modern Mechanix mówił o swoim 65-letnim pracowniku, który przez całe życie pracował tylko z oknami i ostatecznie postanowił przejść na emeryturę. Dzień później zapytał ponownie, mówiąc, że naprawdę brakuje mu zawrotnych wysokości i zapierających dech w piersiach widoków, do których był przyzwyczajony. „Z biegiem lat wysokości zostały wchłonięte przez twoją krew - powiedział Hart - i nigdy nie będziesz w stanie pracować na ziemi”. Praca podkładek została uznana za dość prestiżową i dobrze opłacana. Według Hart średni dochód z pralki wynosił 30 USD tygodniowo, czyli 1560 USD rocznie. Było to więcej niż pracownik fabryki (430 USD rocznie) lub zwykły pracownik budowlany (907 USD rocznie), który był w przybliżeniu równy dochodowi wykwalifikowanego elektryka (1559 USD rocznie). Ale nie było potrzeby posiadania wykształcenia, a praca, w przeciwieństwie do fabryki lub fabryki, była znacznie łatwiejsza, odbywała się na świeżym powietrzu i miała dobre widoki. Z minusów istniało ryzyko upadku, a także trudności z ubezpieczeniem. Większość firm ubezpieczeniowych oceniło swoją pracę jako niezwykle ryzykowną i odmówiła sprzedaży polisy. W tamtych latach w Nowym Jorku pracowało około 3000 myjek do okien i pomimo faktu, że każdego roku umierało około 10 osób, nie brakowało osób chcących nauczyć się nowego zawodu.

W latach 50. ubiegłego wieku, wraz z pojawieniem się w pełni przeszklonych fasad, zmieniła się technologia prania, a skórzany pasek z haczykami zastąpiono zawieszonymi kołyskami i mechanicznymi rusztowaniami. Dziś haczyki na ramach można znaleźć tylko w niektórych domach przedwojennego budynku, gdzie zostały zachowane i czasami są nadal używane.

Podczas przebudowy Empire State Building wszystkie okna zostały zastąpione tzw. Jest to dość wygodny projekt, jeśli chodzi o pranie. Takie okna składają się i nie musisz wysiadać i ryzykować życiem, aby je umyć.

Jedynym, ale znaczącym minusem w tym wszystkim jest czas. Poradzenie sobie z nimi w ciągu czterech minut na pewno nie zadziała. Teraz czystość okien Empire State Building jest obserwowana tylko przez 4 osoby. Mycie wszystkich okien w budynku zajmuje około 2 miesięcy, po czym zaczynają się od nowa.