Łużyccy Serbowie: ostatni rdzenni Słowianie w Niemczech

Na wschodzie Niemiec istnieje region wyjątkowy pod względem etnograficznym - Luzhitsa Serbia lub Luzhitsa. Tu wciąż żyją potomkowie narodów słowiańskich, którzy niegdyś zamieszkiwali całą wschodnią część Niemiec nad Łabą. Serbom Łużyckim, którzy mają oficjalny status mniejszości narodowej, od stuleci udało się zachować ich tradycje językowe i kulturowe, a jakimś cudem nie zasymilowały ich sąsiednie plemiona germańskie.

Łużyccy Serbowie są potomkami słowiańsko-bałtyckich Słowian, którzy osiedlili terytorium na wschód od Łaby w VI wieku. Mieścił się w nim słowiański stan Samo, a następnie Kałuża stała się częścią słowiańskiego stanu Wielkich Moraw. Od IX wieku region ten był częścią ziem polskich i niemieckich, należał do Czech i Prus, aż w 1871 r. Stał się częścią zjednoczonych Niemiec. Mimo że w długim okresie historycznym Serbowie Ludic byli otoczeni ludami germańskimi, udało im się zachować język słowiański.

Dziś Serbowie Łużyccy, których liczba wynosi około 60 000, żyją zwarto w dwóch regionach Niemiec. Są to Górna Kałuża (kraj Saksonii) i Dolna Kałuża (kraj Branderburga). Wszyscy mówią po niemiecku, ale około 30 000 osób, głównie osób starszych, mówi w swoim ojczystym języku kałuża. Język Łużycki, który obejmuje dialekty Górny Łużycki i Dolny Łużycki, należy do języków zachodniosłowiańskich. Dialekt Górnego Łużyckiego przypomina język czeski, a dialekt Dolnego Łużyckiego w języku polskim. Ale ogólnie Łużyccy Serbowie, posługujący się różnymi dialektami, łatwo się rozumieją.

Kałuża kilka razy w swojej historii próbowała uzyskać status regionu autonomicznego, ale nie udało się. Ostatni raz było to w 1990 r., Kiedy niemieckie władze federalne odmówiły Łużycy statusu autonomii. Niemniej jednak Łużyccy Serbowie są uznawani za mniejszość narodową kraju i korzystają z odpowiednich praw. W regionie znajdują się centra kultury i szkoły Ludza, w których prowadzone są nauczanie w języku ojczystym. Łużyccy Serbowie są znani w całych Niemczech ze swoich umiejętności malowania pisanek.