Park epoki plejstocenu

„Pleistocene Park” - to nie jest nazwa kolejnego arcydzieła Hollywood, a nawet tytuł książki science fiction. Tak nazywa się śmiały projekt naukowy mający na celu odtworzenie unikalnego krajobrazu tundry, który istniał na północnych szerokościach geograficznych podczas plejstocenu.

Ten wyjątkowy park ma 160 metrów kwadratowych. km położony w północno-wschodniej części Jakucji, w dolnym biegu rzeki Kołymy. Został założony w celu odtworzenia ekosystemu stepu tundry na tym terytorium. Ekosystem ten charakteryzował się wysoką wydajnością, porównywalną pod względem wydajności ze stepami umiarkowanych szerokości geograficznych lub afrykańskimi sawannami. Tylko w krajobrazach stepowych niszę roślinożerców zajmowały stada zwierząt kopytnych, a w stepach tundrowych stada mamutów, wełnianych nosorożców, żubrów i jeleni wielko rogatych wypasały stada, które według naukowców odgrywają rolę w wyginięciu. Ale wraz z wyginięciem dużych roślinożerców 10 000-12 000 lat temu żyzne stepy północne uległy degradacji, nie było już nikogo, kto mógłby „kosić” ogromne ilości soczystej trawy, zwracając składniki odżywcze w postaci odchodów do gleby, a tym samym nawożąc ją. Trawa, pozostając praktycznie nietknięta, gromadziła się w dużych ilościach do jesieni, aw zimnym klimacie była pokryta warstwą wiecznej zmarzliny. Proces ten doprowadził do zmniejszenia zawartości azotu, ogólnego zubożenia gleb, podlewania terytoriów, a ostatecznie do zmiany całego ekosystemu na niższą produktywność leśną tundry i tundry. Ale jeśli ubóstwo gleb tundrowych zostanie zrekompensowane przez zastosowanie nawozów azotowych, na przykład obornika, wówczas szybko rosnące i wysokokaloryczne rośliny zbożowe pojawią się zamiast rzadkich mchów i porostów. Idea parku plejstoceńskiego opiera się na tym.

Inicjatorzy projektu, kierowani przez ekologa Siergieja Afanasewicza Zimowa, postanowili ożywić ten cenny żyzny ekosystem przy pomocy roślinożerców, które mogą żyć w trudnych warunkach na północy. Teren lasu-tundry został wybrany do parku, a pierwsze eksperymenty dotyczące zmiany krajobrazu z leśnej tundry na tundrę-step rozpoczęto tutaj w 1988 roku. Do roli mamutów i wełnistych nosorożców wybrano konie Jakuckie, renifery, łoś, wół piżmowy, żubr i jeleń, z którymi osiedlono park. Ale dla pełnego ekosystemu równowagi drapieżniki również muszą być w nim obecne. W tym celu niedźwiedzie i wilki zostały sprowadzone do parku. W przyszłości planują dodać lwy i tygrysy amurskie, które zdaniem biologów są całkiem zdolne do istnienia na północnych szerokościach geograficznych.

Nadzieje naukowców zostały spełnione, a dziś pierwsze zmiany zachodzące w krajobrazie parku są już widoczne. Roślinożercy usuwali zarośla chwastów i krzewów, zajmowali się wieloletnimi złożami suchej martwej trawy i zaczęli nawozić glebę obornikiem. Wzrost żyzności gleby przyczynił się do wzrostu soczystych ziół bogatych w białko. Ale gdzieś w głębi eksperci parku mają nadzieję, że przy pomocy inżynierii genetycznej wkrótce będą mogli sklonować mamuta, być może głównego mieszkańca stepów tundry. Spośród wielu szczątków, które regularnie znajdują się na Syberii, naukowcy próbują wyizolować ocalałe fragmenty DNA, chociaż nie udało się jeszcze całkowicie zrekonstruować mamutowego DNA. Ale nauka nie stoi w miejscu i być może mamuty wkrótce wypasają się na północy Jakucji. W końcu to prawdziwy park epoki plejstocenu.