Muzyka na kościach: jak w ZSRR nagrywali muzykę na zdjęciach rentgenowskich

Podczas zimnej wojny w ZSRR media były mocno cenzurowane, a wiele towarów zostało zakazanych. Ta lista obejmuje muzykę i książki. Jednak dysydenci wykonali swoją pracę: wiele książek potajemnie przekazywano czytelnikom, podczas gdy inni korespondowali ręcznie. A obywatele radzieccy nawet znaleźli sposób na nagrywanie muzyki.

Potem nie było kaset, tylko płyty winylowe. Nagrywanie na nich muzyki było bardzo trudne: potrzebna była specjalna maszyna. Tak, a puste dyski były drogie. Dlatego muzyka znalazła całkowicie nieoczekiwany wcielenie - zaczęła być nagrywana na zdjęciach rentgenowskich. Zebrano je do koszy na śmieci, zakupiono w szpitalach i zamieniono na akta. Z okropnych zdjęć ze złamanymi kośćmi i zwichniętymi kończynami zabrzmiał Elvis Presley, Beatles, Rolling Stones. Wszystkie zostały zarejestrowane na maszynie, która została zmontowana niezależnie.

Rejestrator wyglądał jak fonograf, ale działał w przeciwnym kierunku. Zamiast „igły”, która odczytuje muzykę na plastiku, głowica tnąca drapie pustą obracającą się powierzchnię, do której wysyłany jest sygnał dźwiękowy. Każde nagranie było wycinane w czasie rzeczywistym, a na jego jakość miał wpływ wszystko, od wieku głowicy tnącej do opcji powierzchni i rodzaju muzyki.

Płyty te nazywano inaczej: „jazz na kościach”, „nagrywanie na żebrach”, „muzyka kości”. A jeśli pierwsze nagrania brzmiały bardzo wysokiej jakości i trudno było je odróżnić od oryginałów, to później, kiedy praktyka stała się powszechna, jakość znacznie spadła. Taka płyta nie działała długo, muzykę można było odtwarzać kilkadziesiąt razy, jednak te zakazane melodie, nawet z wieloma wadami, były ekscytujące. Podróbki były bardzo tanie, nie więcej niż półtora rubla.

Dzięki „jazzowi na kościach” aktywnie walczyliśmy, a pod koniec lat 50. powstały nawet specjalne patrole muzyczne. Płytki kostne były jednak popularne jeszcze przez kilka lat, dopóki nie zastąpiono ich kasetami.