O czym mówił „główny duch Wołgi” - pliozaur znaleziony na brzegu rzeki

W czasach dinozaurów gigantyczne stworzenia podbiły nie tylko ziemię, ale także powietrze i wodę. I jak to zwykle bywa, ostatni element jest nadal najbardziej niepokonany przez paleontologów (różnorodność życia w oceanie jest dziś główną tajemnicą naukową). Starożytni mieszkańcy głębin morskich znajdują się na całym świecie, a jedno z ostatnich znalezisk na prawym brzegu Wołgi otworzyło zasłonę tajemnicy nad losami pliozaurów - gigantycznych wodnych gadów-drapieżników okresu jurajskiego.

Wyspy zamiast Europy

Pliozaury to specjalny gatunek plezjozaurów, drapieżnych stworzeń, które żyły na Ziemi od 135 milionów lat i są uważane za jedne z najdłużej żyjących ssaków wodnych, a na pewno najbardziej różnorodne. Plezjozaury mają niezwykły kształt ciała, w przeciwieństwie do innych kręgowców morskich: z czterema dużymi płetwami, mocną czaszką i bardzo długą szyją. Pliozaury to szczególny rodzaj plezjozaura z dużą (do 2 metrów) czaszką, ogromnymi zębami i niezwykle silnymi szczękami, co czyni je najwyższymi drapieżnikami oceanów w „erze dinozaurów”.

Około 130 milionów lat temu Europa była mnóstwem wysp podzielonych przez małe płytkie cieśniny. Jednocześnie Rosja i Skandynawia były jedną dużą wyspą o suchym klimacie, dlatego pustynie i półpustynie pozostały w tych miejscach. Najwyraźniej wtedy nie było wystarczającej ilości świeżej wody, a podczas upałów zbiorniki wodne odwracały się od płytkich kałuż solnych. W takich warunkach zamieszkiwał pliozaur, którego szczątki znaleziono na prawym brzegu Wołgi.

Dolphin Skull Spirit

Znalezisko nazwano Luskhan itilensis, które można przetłumaczyć z języków tureckich jako „główny duch Wołgi”. Czaszka nowego gatunku ma długość około 1,5 metra, co wskazuje na duży rozmiar samego zwierzęcia - do 6,5 metra. Co więcej, czaszka jest bardzo wąska i podobna do czaszek starożytnych delfinów rzecznych żywiących się rybami. Jest to najbardziej uderzająca cecha „ducha”, ponieważ wskazuje, że pliozaury mogły zajmować znacznie więcej nisz ekologicznych niż wcześniej sądzono.

Innymi słowy, wraz ze zmianą diety, byli w stanie rozwinąć w sobie cechy anatomiczne, które pomogły dostosować się do nowych warunków. To wyjaśnia fakt, że Pliozaurom udało się przetrwać wielkie wyginięcie na granicy okresów triasowych i jurajskich i rozciągało się przez setki milionów lat, ostatecznie znikając zaledwie kilkadziesiąt milionów lat przed całkowitym zniknięciem dinozaurów.