Jak karty do gry zamieniły się w przewodnik cięcia mięsa

Wyobraź sobie, że nadszedł czas na przerwę na lunch i jesteś w Anglii w XVII wieku. Jesteś wystarczająco głodny, aby wpakować swoje ręce w soczystego, pulchnego indyka. Zebraliście wokół siebie przyjaciół i rodzinę. Czas zacząć gotować. Jesteś przekonany, że masz wystarczająco dużo mięsa, aby wystarczyło dla wszystkich, i chcesz im pokazać, jak możesz gotować ostrożnie, nie plamiąc nikogo tłuszczem i kawałkami skóry.

W dzisiejszych czasach możesz obejrzeć film, jak zrobić to dobrze, a następnie zapoznać się ze starą talią kart do gry.

Głowa dzika

Każdy kolor odpowiadał określonemu rodzajowi mięsa. Kluby rozmawiały o tym, jak wypatroszyć łososia lub wyrzeźbić homara. Tamburyny przeznaczone są dla ptaków - od kaczek i bażantów po gołębie, które powinny być odpowiednio wypatroszone, a nie tylko przecinane pośrodku od kości krzyżowej do szyi. Robaki przedstawiały serce z wołowiny, nogę z dziczyzny, wyjaśniające, jak wyrzeźbić głowę dzika, którą podaje się do stołu z podniesionym pyskiem i gałązką rozmarynu. Królikowi najczęściej podawano odciętą głowę i umieszczano go obok ciała. Instrukcje cięcia pieczonego mięsa zostały opublikowane w Peaks.

Mapy schematycznie przedstawiają ten proces. Zestaw był przydatnym dodatkiem. Rysunki badały sekwencję czynności krok po kroku, na przykład pokazując proces oddzielania skrzydeł od bioder, oferując wskazówki dotyczące dodawania dekoracji do naczyń. Kapon powinien być ozdobiony cienkimi plasterkami pomarańczy i cytryn wokół naczynia, a gęś wymagałaby słodkich i soczystych jabłek, prawdopodobnie agrestu lub winogron. Mięso z homara najlepiej podawać w połączeniu z kromkami chleba, plasterkami cytryny, czerwoną papryką, kilkoma oliwkami i odrobiną octu.

Broszura wskazywała, jak rzeźnik powinien się zachowywać i ubierać. Zgrabni rzeźnicy powinni unikać drżenia rąk bez mycia palców po mięsie, a jeśli nie można tego uniknąć, należy przywitać tylko palec wskazujący.

Karty nie były tanie w produkcji - konieczne było sklejenie kilku arkuszy papieru, aby były gęstsze i mogły być używane wielokrotnie. Ale takie broszury były nieocenione przy przekazywaniu informacji. Pokłady edukacyjne były wówczas powszechne. Obejmowały one wszystkie dziedziny wiedzy - od konstelacji po kraje świata, od historycznych królów i królowych.

Karty były niewielkich rozmiarów, dzięki czemu były popularne. Łatwo przekazywano je nauczycielom uczniom. Mieli duże zalety w kuchni i jadalni. Można je było przymocować do ściany, oprzeć o tacę, co znacznie ułatwiło korzystanie z kuchni. Nie trzeba było przewracać stron książki poplamionej mielonym mięsem, pozostawiając na nich tłuste plamy.

„Karty mieszczą się w skarbcu podręczników i książek szkoleniowych, które trafiły na XVI-wieczny rynek Anglii”, mówi Jennifer Pak, profesor angielskiego na University of North Carolina w Greensboro, specjalista od przepisów i gier z okresu renesansu. „Pomysł na karty treningowe był taki co wcześniej mogli robić tylko profesjonaliści, teraz można to zrobić w zwykłej kuchni w domu ”.

Tekst napisany przez anonimowego pisarza obiecał kupującym karty, że podręcznik został stworzony przez najlepszych mistrzów ich rzemiosła.

Oprócz uczenia przydatnych umiejętności, karty pomogły także szefom kuchni w osiągnięciu wyższego statusu. Karty zostały zaprojektowane, aby pomóc rodzinom, które stały się wystarczająco bogate, aby kupować i leczyć gości wykwintnym mięsem, ale jeszcze nie stały się wystarczająco bogate, aby zatrudnić profesjonalnych rzeźników.

W rzeczywistości bogaci nie musieli wiedzieć, jak obchodzić się z nożem i mięsem, jak robić to pewnie i elegancko. Ich personel kuchenny miał te umiejętności i nie mieli ochoty brudzić sobie rąk.

Sądząc po tym, że mapy późniejszych okresów - 18-19 wieków - nie dotarły do nas, badacze doszli do wniosku, że wycofali się z obiegu, a drukarnie nie wydrukowały nowych.

Przez kilka pokoleń rzeźników, którzy ich używali i nauczyli się kroić mięso, karty te były czymś więcej niż porywającą nowością i sposobem na spędzenie wolnego czasu.